مقایسه تاثیر سه روش قالبگیری برمیزان تغییرات ابعادی دای -مطالعه ازمایشگاهی

چکیده : سابقه و هدف: ثبات ابعادی دای در درمان های پروتز ثابت اهمیت بسیاری دارد و روش های مختلف قالب گیری از مهمترین عوامل تاثیر گذار در این ویژگی است. این مطالعه با هدف مقایسه سه روش قالبگیری یک مرحله ای و دو مرحله ای بدون فضا نگهدارنده و دو مرحله ای با فضا نگهدارنده بر میزان تغییرات ابعادی دای انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، مدل آزمایشگاهی شامل سه پایه بود که با فاصله 22 میلی متر، قطر 7 میلی متر، بلندی 5/7 میلی متر و تقارب 3 درجه تهیه شد. ماده قالب گیری مورد استفاده سیلیکون افزایشی به نام پرزیدنت بود. برای تهیه قالب ها از سه تکنیک استفاده شد: یک مرحله ای و دو مرحله ای بدون فضا نگهدارنده و دو مرحله ای با فضا نگهدارنده، از هر یک از گروه ها 12 نمونه تهیه شد و مجموعا بررسی بر روی 36 نمونه انجام شد و قالب ها با گچ eliterock نوع چهار ریخته شد و کیت نهایی با استفاده از profile projector و میکرومتر عمق سنج اندازه گیری گردید و نتایج با آزمون آماری anova مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: تحقیق بر روی تعداد 36 نمونه و در سه گروه  انجام گرفت. محل اندازه گیری بین پایه و ارتفاع پایه های مدل اصلی نسبت به روش های قالبگیری مشابه بود (4/0 < p ) و در محل اندازه گیری hc ، مدل اصلی برابر با 06/0 ± 7.4، در یک مرحله ای 04/0 ± 7.37، در دو مرحله ای 03/0 ± 7.31 و در دو مرحله ای با فضا 05/0 ± 33/7 میکرومتر بود. (6/0 < p ) نتیجه گیری: به نظر می رسد روش های قالبگیری تاثیری روی تغییرات ابعادی دای نداشته و یا میزان تغییرات ابعادی آنها قابل اغماض می باشد. اما با توجه به وجود مشکل تغییرات ابعادی بررسی سایر عوامل موثر بر این تغییرات ابعادی را توصیه می نماید. کلید واژه­ها: ثبات ابعادی، تکنیک قالب گیری، سیلیکون تراکمی